Tabloidy będą rozczarowane. Nikt nikogo nie pobił, a goły facet na scenie stanowił część wyreżyserowanego spektaklu. Ale i kinomani nie mogą zaliczyć 96. gali rozdania Oscarów, transmitowanej w Polsce w CANAL+, do jakkolwiek emocjonującej. Od początku do końca po statuetki na scenę wychodzili faworyci.
Pacyfistyczne Oscary
Tegoroczną imprezę można czytać w kluczu pacyfistycznym. Takie przesłanie niesie nie tylko nagrodzony siedmioma Oscarami "Oppenheimer", refleksja nad skutkami wynalezienia bomby atomowej, ale i dwie wyróżnione animacje: pełnometrażowy "Chłopiec i czapla" i krótkometrażowy "War Is Over! Inspired by the Music of John & Yoko".
W szeroko pojętą odezwę do naszych znieczulonych sumień wpisuje się również "Strefa interesów" nagrodzona za najlepszy film międzynarodowy oraz fenomenalny dźwięk, wynoszący obraz Jonathana Glazera na niespotykany dotąd poziom w tak ogranej, zdawałoby się, tematyce Zagłady.
!['Strefa interesów'. Anty-'Lista Schindlera' [#DobryCynk]](%3D%3D)
Jednak przede wszystkim zwraca uwagę triumf niezwykłego reportażu wojennego "20 dni w Mariupolu" Mścisława Czernowa. Zostają w głowie słowa twórcy, który ze sceny Dolby Theatre powiedział, że jest zapewne pierwszym stojącym tu reżyserem, który nie chciałby otrzymać Oscara. Bo chciałby "nigdy nie nakręcić tego filmu". Ale skoro nagrodę już dostał, bo "historii nie da się cofnąć", jest oczywiście zaszczycony. "Filmy tworzą wspomnienia, a wspomnienia tworzą historię" - dodał. To z pewnością najładniejszy wyimek z ponadtrzygodzinnej gali.
Czernow zwrócił też uwagę, że jest to pierwszy w historii Oscar dla Ukrainy – i rzeczywiście, mimo że zaledwie rok temu nagrodzono "Nawalnego", tamten dokument wyprodukowali Amerykanie z CNN.
Cytat z Aleksieja Nawalnego i wizerunek zmarłego więźnia Putina otworzył w tym roku sekcję In Memoriam. Sama oprawa artystyczna wspomnień filmowców odeszłych w ciągu ostatnich miesięcy była tym razem wyjątkowo nietrafiona. Migawki z nazwiskami zmieniały się na rozmaitych telebimach zbyt szybko, a ponadto uwagę odciągały od nich niepotrzebne występy taneczne. Trudno było zdążyć autentycznie się wzruszyć.
Wyśmianie Trumpa
Poza przemową Czernowa nie było też w tym roku choćby jednej, która wyróżniałaby się czymś specjalnym. Wszystko było poprawne i wyważone, łącznie z żartami prowadzącego Jimmy'ego Kimmela - owszem, już na wstępie wykpił "Madame Web", ale zważywszy na to, że z klapy produkcji Marvela drwią już nawet same jej gwiazdy, nie był to specjalny wyczyn. A tym bardziej nie było nim kończące imprezę wyśmianie Trumpa ku uciesze liberalnej śmietanki.
Na świetny pomysł zapowiadało się z kolei przedstawianie nominacji aktorskich - zamiast fragmentów filmów postawiono na krótkie laudacje wygłaszane przez zdobywców Oscarów z lat ubiegłych. Szybko okazało się jednak, że koncept ma zasadniczą wadę - o ile Jamie Lee Curtis mówiła o Jodie Foster jak o przyjaciółce, wyraźnie szczerze i od serca, o tyle większość aktorek i aktorów nie miała na temat nominowanych koleżanek i kolegów absolutnie nic ciekawego do powiedzenia.
Akademia także mogłaby wreszcie znaleźć przynajmniej nieco ciekawszą formułę, by uniknąć tak rażącej przewidywalności. Tylko jak? Ameryki tu się, nomen omen, nie odkryje, a komicy pokroju Ricky'ego Gervaisa czy Dave'a Chappelle'a w roli gospodarzy show nie są w cenie przy obecnym przewrażliwieniu. Może trzymać nazwiska nominowanych w tajemnicy do samego końca? Tyle że w czasach, gdy nawet nazwiska prezenterów ogłasza się stopniowo, w oparach sensacji, to niestety mrzonka.
Jeśli więc "wspomnienia tworzą historię", tegoroczne Oscary żadnej cegiełki tu nie dołożyły. Można śmiało zakładać, że już jutro mało kto o tym wydarzeniu będzie pamiętał.