Magdalena Cielecka robi striptiz, a Kinga Preis śpiewa disco [ZDJĘCIA]

22 września 2015, 15:15

"Córki dancingu" zebrały po premierze w Gdyni świetne recenzje. Krytycy okrzyknęli je największym zaskoczeniem imprezy, pisząc, że to "zdecydowanie najbardziej szalona, niepoprawna i niezwykła rzecz, jaka od lat pojawiła się na naszych ekranach". A chwalili za elektryzujące "wykony" Wokalistki grupy Figi i Daktyle (Kinga Preis) oraz znakomite role Katarzyny Herman i Magdaleny Cieleckiej na drugim planie, rasowe zdjęcia Jakuba Kijowskiego oraz muzykę sióstr Wrońskich z zespołu Ballady i Romanse. / Media

"Córki Dancingu" to bajka dla dorosłych – tłumaczy Agnieszka Smoczyńska, nagrodzona za najlepszy debiut na 40. Festiwalu Filmowego w Gdyni. Bajka rozśpiewana, ale okrutna.

1 Film Agnieszki Smoczyńskiej opowiada o losach dwóch syren – Srebrnej (w tej roli Marta Mazurek) i Złotej (Michalina Olszańska), które po wyjściu na ląd postanawiają zasmakować ludzkiego życia. Lądują zaś w środku świata warszawskich dancingów lat 80-tych ubiegłego wieku. Poznają seks i miłość, uwodzą i kuszą ludzi, czasem brutalnie ich karzą.

Młode, zdolne syreny: Michalina Olszańska i Marta Mazurek

Media

2 – Filmowe syreny to nie są łagodne stworzenia, które znamy z baśni. Syreny są metaforą dojrzewających dziewczyn – tłumaczyła Agnieszka Smoczyńska. – Postacie syren nie są też infantylne, bo choć śpiewają, to jednocześnie zagryzają. Stąd, w filmie są zarówno elementy musicalu, horroru i fantasy – podkreślała reżyserka.

Magdalena Cielecka rozgrzewa do czerwoności bywalców PRL-owskich dancingów

Media

3 – Kinga Preis śpiewająca Donnę Summer i Zauchę, roztańczone sceny grupowe (cudowna sekwencja w domu towarowym!), makabra, PRL-owski kicz i muzyka sióstr Wrońskich z Ballad i Romansów. Smoczyńska nie bierze jeńców. W swoim pełnometrażowym debiucie z dezynwolturą łączy surrealizm Jana Švankmajera z kampowym kinem Johna Watersa – pisze Grzegorz Kłos w Wirtualnej Polsce.

Media

4 – "Córki dancingu" to bezkompromisowy, oryginalny i przede wszystkim kobiecy głos, który stanowi powiew świeżości dla musicalu i dla polskiego kina – pisze Karolina Stankiewicz w Stopklatce. – Możecie go nie zaakceptować, jego estetyka może was zirytować. Ale... możecie też się w nim zakochać i pozwolić mu pożreć Wasze serca. Nie mam najmniejszych wątpliwości, że gra jest warta świeczki.