"Chwała dziwkom" – wszyscy jesteśmy prostytutkami?

22 czerwca 2012, 14:52

Na potrzeby realizacji "Chwały dziwkom", Michael Glawogger zebrał relacje od kilkuset kobiet zajmujących się prostytucją, a także od ich klientów. - Ludzie mówią o prostytucji, chodzą do prostytutek, chociaż publicznie do chodzenia nie chcą się przyznawać. To się dzieje od zawsze. Prostytucja jest niczym mit. Postanowiłem zbadać to środowisko – mówił reżyser / Media

"Chwała dziwkom" – nagrodzony w Wenecji, kontrowersyjny film dokumentalny o życiu prostytutek, który kręcono w domach publicznych w trzech krajach, wszedł na ekrany kin studyjnych w Polsce. "W Tajlandii prostytutki zaczynają dzień od modlitwy; proszą w niej o wielu klientów. W Bangladeszu nad interesami czuwają kobiety-alfonsi, nazywane >>matkami<<. W Meksyku funkcjonuje filozoficzne podejście do płatnego seksu" – mówi o swoich bohaterkach reżyser Michael Glawogger.

1 Dokumentowi Glawoggera przyznano na ubiegłorocznym festiwalu w Wenecji Wyróżnienie Specjalne Jury Nagrody Orrizonti. Produkcja była też nominowana do Nagrody Brytyjskiego Instytutu Filmowego

Media

2 Austriacki reżyser prostytutki pytał nie tylko o ich pracę, ale także o życie rodzinne. Klientów z kolei o powody wizyt w domach publicznych. Obie strony opowiadały także o tym, co – w sensie emocjonalnym – odczuwają podczas spotkań. – Mężczyźni nie chwalą się przed znajomymi wizytami u prostytutek, ponieważ nie jest łatwo przyznać się, że "musiałem płacić za seks". To nie świadczyłoby o tym, że mężczyzna jest zdobywcą – uważa Glawogger

Media

3 – Ten film nie daje odpowiedzi, raczej prowokuje widza do zadawania pytań – mówił Michael Glawogger podczas wizyty w Polsce

Media

Reklama

4 "Chwała dziwkom" zamyka tzw. trylogię pracy – oprócz "Śmierci człowieka pracy” tworzy ją jeszcze nakręcony 13 lat temu "Megacities"

Media

5 "Reżyser nie wchodzi w rolę podpatrywacza. Wszystko zostało zaaranżowane, bohaterowie wyrazili na to zgodę. Po to, aby rozwiać złudzenia widzów co do tego, na czym owa chwila szczęścia polega. Siłą wyrazu, bezwzględnością mówienia prawdy o ludzkim upodleniu w imię nieosiągalnego szczęścia film nie odbiega daleko od najlepszych osiągnięć austriackich fabularzystów" (Janusz Wróblewski, Polityka.pl)