Subskrybuj nas na Youtube
Włoski twórca z zachwytem rekonstruuje na ekranie świat, w którym szczyt wakacyjnej mody stanowi T-shirt z logo Talking Heads, a najważniejszą wiadomością dnia okazuje się śmierć Luisa Bunuela. „Call Me…” ostatecznie okazuje się jednak czymś znacznie donioślejszym niż kolażem efektownych pocztówek z czasów młodości reżysera. Pozornie niezobowiązująca historia o wakacyjnym romansie staje się w rękach Guadagnino opowieścią o okresie, w którym miłość znaczyła coś zupełnie innego niż dziś.
Gwałtowne uczucie spadające na Elio i starszego o kilka lat, przybyłego do Włoch z Ameryki, Olivera wydaje się zaskakująco niewinne. Nie chodzi bynajmniej o to, że młodym mężczyznom brakuje erotycznej śmiałości. Czystość więzi pomiędzy bohaterami wynika raczej z wpisanej w nią gotowości do rezygnacji z własnego „ja” na rzecz uwznioślenia drugiego człowieka. Właśnie taki sens kryje w sobie ulubiona - i wyeksponowana już w tytule - fantazja kochanków polegająca na chwilowym przejęciu na siebie imienia partnera.
Mnożąc sceny ukazujące bliskość pomiędzy bohaterami, Guadagnino udowadnia, że traktuje młodzieńcze zauroczenie z szacunkiem, ale ani przez chwilę nie stara się go idealizować. Wręcz przeciwnie, podkreśla, że tak silne emocje z definicji muszą okazać się efemeryczne i nietrwałe. Świadomość ta, oczywista z punktu widzenia Olivera, wydaje się cokolwiek bolesnym odkryciem dla młodszego Elio. Przedwczesne zakończenie relacji powoduje u nastolatka rozgoryczenie, ale na dłuższą metę może okazać niezwykle pożytecznym doświadczeniem. Podobny trop sugeruje zwłaszcza przejmujący, oparty o własne przeżycia, monolog ojca chłopaka. Mężczyzna przekonuje syna, że młodzieńcza miłość, choć bezpowrotnie utracona, na zawsze już odciśnie piętno na jego osobowości. W tej sytuacji każda próba zbudowania związku, nawet jeśli spowoduje przejściowy ból, ostatecznie musi okazać się wzbogacająca.
Zaproponowany w „Call Me…” sposób oswajania się z klęską budzi skojarzenia ze słynnym credo Samuela Becketta: „Wciąż próby. Wciąż chybione. Trudno. Spróbować jeszcze raz. Chybić jeszcze raz. Chybić lepiej”. Logika, zgodnie z którą cierpienie ma sens, a w sferze uczuć warto podejmować ryzyko, przykuwa uwagę, bo wydaje się z dzisiejszej perspektywy zupełnie unikatowa. W dobie – pielęgnowanej przez popkulturę i świat mediów społecznościowych - kultury indywidualizmu każde miłosne niepowodzenie traktowane jest przecież jako zamach na poczucie własnej wartości. Na tym tle delikatny film Guadagnino demonstruje zaskakująco wywrotowy potencjał. „Call Me….” stanowi przekonujące wyzwanie do wyzwolenia się spod tyranii własnego ego i wyrażenia zgody, by ktoś kiedyś nazwał nas swoim imieniem.
„Tamte dni, tamte noce”; Brazylia, Francja, USA, Włochy 2017; reżyseria Luca Guadagnino ; w kinach od 26 stycznia 2017