De Palma nie zdziadział, jego "Namiętność" pachnie perwersją

Radosna wieść głosi, że najnowszy film Briana De Palmy to soczysta autoparodia przypieczętowująca dorobek starego mistrza. Dla mnie jednak kreska, którą autor naszkicował ów film, nie jest na tyle gruba, by mogła być nośnikiem ironii. W stylistycznym bogactwie De Palmy tak pożądany żart zdominowany został przez artystyczne samouwielbienie. Niewinna miłość własna przerodziła się w "Namiętność". A to już pachnie perwersją.

To nie jest tak, że Brian De Palma zdziadział, stracił dawną werwę, w bólach zrobił przedpotopową chałę i teraz znad fajki ofukuje dyletantów, którzy nie dostrzegają w niej maestrii. (Takie rzeczy tylko u nas.) Przeciwnie. Pod względem osobliwego języka filmowego "Namiętność" jest majstersztykiem. Widać tu styl, który z dużą konsekwencją wypracowywany był latami i wypływa z głębokich artystycznych przekonań reżysera.

Reklama

Pod względem sprawności w konstruowaniu obrazu De Palma nie zestarzał się w ogóle – wciąż wspaniale gra oświetleniem, jego powolna kamera w najbardziej emocjonalnych momentach z tą samą co niegdyś wnikliwością śledzi bohaterów i patrzy na nich z ukosa. Autor doskonale aranżuje swoje kadry, również wtedy, gdy w charakterystyczny dla siebie sposób dzieli ekran na dwie części, pozwalając widzowi obserwować akcję z dwóch perspektyw. Jest niekwestionowanym mistrzem pokazywania, co w przypadku "Namiętności" niestety nie idzie w parze z mistrzostwem opowiadania.

Fabuła filmu De Palmy wypada przy obrazie jak mniej kochane dziecko. Zaniedbane, mało błyskotliwe, zepchnięte w cień atrakcyjnego brata. Na niekorzyść reżysera i scenarzysty w jednej osobie świadczy fakt, iż nakręcona w 2012 roku "Namiętność" jest remakiem francuskiego filmu "Crime d'Amour" (2010) autorstwa Alaina Corneau. Historię o zmysłowej rywalizacji przełożonej i pracownicy w wielkiej korporacji De Palma miał gotową – wystarczyło użyć jej do własnego celu i nie przekombinować. Tymczasem De Palma czyni rzecz kuriozalną – będąc zadziwiająco wiernym wydarzeniom z fabuły Corneau, z finezją rzeźnika kroi złożoność postaci, spłaszcza relacje i banalizuje intrygę. Nie chodzi o to, że zbrukał arcydzieło – to miano filmowi "Crime d'Amour" z pewnością nie groziło. Tylko że tam ascetyczna filmowa mowa po prostu pasowała do chłodnych, lecz dobrze rozwijanych postaci i nielicznych, lecz przyzwoicie skonstruowanych zwrotów akcji. Nawet wyrafinowany kostium De Palmy nie usprawiedliwia okaleczenia materiału.