Emma Thompson kontra Tom Hanks - mistrzowska roz(g)rywka w "Ratując pana Banksa"

1 Takiego ponurego postscriptum jednak próżno szukać u Johna Lee Hancocka, ale czy można kręcić nosem na to, że film disnejowski jest... disnejowski? Zresztą mankamentem lukrowanych i polakierowanych perypetii australijskiej hetery, która w Hollywood czuje się jak wyrzucona na brzeg ryba, wcale nie jest łzawy sentymentalizm

2 Travers przyjechała do studia Disneya – gdzie zresztą film nakręcono, odtwarzając, w miarę możliwości, stan obiektu z początku lat 60. – z konieczności sceptyczna wobec pomysłu nakręcenia filmowej adaptacji swojej prozy traktowanej przez nią osobiście, bo mocno zakorzenionej w dziecinnych wspomnieniach. Hancock jej spotkanie z Disneyem oczywiście mitologizuje. Amerykańskiego producenta wciąż przedstawia jako Piotrusia Pana z Missouri, zaś na pisarce dokonuje istnej wiwisekcji, szukając źródeł jej zgorzknienia w młodzieńczym rozczarowaniu ojcem alkoholikiem

3 Praca nad znienawidzonym filmem staje się dla niej rytuałem niemal egzorcystycznym, jedyną szansą na pozbycie się męczącego kobietę od lat demona. To też starcie ognia i wody – Disney to człowiek z wizją, ale i despota; Travers stanowi godną przeciwniczkę, obwarowuje bowiem powstające na jej oczach dzieło kolektywnej wyobraźni niekończącymi się zakazami oraz nakazami. Tarcia pomiędzy dwoma indywidualnościami prowadzą do sytuacji wywołujących na ustach uśmiech, w których bodaj najpełniej wyraża się specyficzna disnejowska wrażliwość

4 "Ratując pana Banksa” z każdą minutą to zyskuje, to traci. Zrealizowany ze starannością i charakterystycznym dla studia, nieco staroświeckim, acz niezaprzeczalnie czarującym sznytem, z fantastycznymi rolami Toma Hanksa, Emmy Thompson i Colina Farrella, dbałością o szczegół oraz pełen afektu dla amerykańskiej fabryki marzeń film nie wyrabia na zakrętach

5 Szczególnie irytujące są nieporadne, siermiężne retrospektywy, które psują ogólny efekt artystyczny i zaburzają płynność narracji. A po przetrawieniu kopiastej łyżki cukru męczyć może smutna refleksja, że to film nie tyle o miłości do sztuki, co o jej potencjale marketingowym