Ręcznie malowane tła i rysunki oraz poklatkowo animowane plastelinowe kukiełki stały się znakiem rozpoznawczym firmy. Opierając się najnowszym zdobyczom techniki, pracownicy brytyjskiego studia uprawiają skuteczną partyzantkę.
Najlepsze animacje ostatnich dwóch dekad? "Toy Story", "Shrek", "Epoka lodowcowa", "Potwory i spółka", "Madagaskar", "Wallace i Gromit", "Uciekające kurczaki". Czym różnią się dwie ostatnie od pozostałych? Choćby tym, że w nosie mają przypodobywanie się publiczności. Pracownicy hollywoodzkich studiów, takich jak Pixar czy DreamWorks, ciągle zachodzą w głowę nad tym, jak pogodzić grupy odbiorców stanowiące dwa osobne targety: dzieci i ich rodziców. Najczęściej stawia się na zróżnicowany humor: bawiące młodych gagi i pełen odniesień do polityki oraz dzieł kultury humor słowny przeznaczony dla dorosłych. Inaczej jest z produkcjami studia Aardman, w których humor jest na tyle absurdalny, że nawet po wielokrotnym obejrzeniu się nie nudzi.
Kultowi stali się zwłaszcza ci bohaterowie, którzy nie posiedli zdolności słownego komunikowania się. Tak jest nie tylko z tytułowym barankiem z najnowszego filmu, ale przede wszystkim z Gromitem, psim bohaterem serii "Wallace i Gromit". Chociaż zwierzak jest bystrzejszy od swojego pana, trwa przy nim dzielnie, ratując go przed konsekwencjami jego kolejnych szalonych pomysłów. Wallace i Gromit zadebiutowali w 1989 roku w 23-minutowym filmie "Podróż na Księżyc". Prace nad nim trwały latami, co jest efektem czasochłonnej metody poklatkowej oraz perfekcjonizmu Nicka Parka, ojca obu bohaterów, dziś już mającego na koncie cztery Oscary za swoje animowane produkcje.
W połowie lat 80. XX wieku Park przygotowywał się do obrony magisterki, którą miał być film o Wallasie i Gromicie. Jednak poprawiając swoją pracę w nieskończoność, doszedł do wniosku, że sam nigdy nie osiągnie zadowalającego efektu. Wtedy do akcji wkroczyło studio Aardman, w którym po komercyjnym sukcesie "Podróży..." Park został zatrudniony na stałe. Dzięki dochodom z tego filmu animatorzy mogli sobie pozwolić także na szybszą pracę przy kolejnych dziełach. To dlatego już w 1993 roku gotowe były "Wściekłe gacie", a ledwie dwa lata później "Golenie owiec" (oba nagrodzone Oscarem).
Statuetki Akademii, kolejne nagrody na światowej klasy przeglądach i festiwalach, a także wielka popularność wykreowanych bohaterów przełożyły się na zainteresowanie hollywoodzkich wytwórni animatorem studia Aardman. Ten jednak nie był zainteresowany transferem Wallace'a i Gromita za ocean – zapragnął raczej zrobić sobie od nich przerwę, która trwała dekadę. Podpisawszy umowę ze studiem DreamWorks, Park razem z kolegami skupili się na przygotowaniu filmu pełnometrażowego. W efekcie pięcioletniej pracy powstały "Uciekające kurczaki", które wywołały spory niepokój u włodarzy nastawionej na efekty komputerowe konkurencji. Okazało się bowiem, że animacja poklatkowa wciąż znajduje swoją widownię, a wysiłek, jaki włożono w powstanie dzieła (w 85-minutowym filmie nie ma ani jednego elementu przygotowanego za pomocą komputera), wprawił w zachwyt krytyków. "Kurczaki" po dziś dzień uchodzą za formalny majstersztyk.
Reklama
Statuetkę Akademii otrzymało za to kolejne dzieło, również powstałe we współpracy brytyjskiej wytwórni z DreamWorks. "Wallace i Gromit: Klątwa królika" nie miał jednak tej siły oddziaływania co wcześniejsze animacje z parą tytułowych bohaterów. W tym długometrażowym filmie korzystano już z efektów komputerowych, wymazując ślady wgnieceń w plastelinie i dodając wykreowane sceny, w których bohaterowie wykonują akrobacje w powietrzu. Mało porywający wynik kasowy filmu – wespół z jeszcze niższymi przychodami "Spłukanych", kolejnego projektu Aarmand robionego razem z Amerykanami – spowodował, że DreamWorks i Brytyjczycy postanowili się rozstać, chociaż ich kolejny wspólny projekt, jakim mieli być "Krudowie", był już w fazie developmentu.
Park nie żałował rozwodu z wytwórnią. W krótkim czasie podpisał bowiem trzyletni kontrakt z Sony, przedłużony w 2010 roku. Jego rodacy i koledzy ze studia – Sarah Smith i Peter Lord – wykreowali najbardziej nowoczesne pod kątem technologii projekty studia – "Artur ratuje Gwiazdkę" (2011) i "Piratów" (2012), które powstały w 3D. Filmy nie osiągnęły jednak spektakularnego sukcesu.
Nic dziwnego, że Park (już tylko jako producent, rzadziej scenarzysta) powrócił do kury znoszącej złote jajka i zajął się przygotowaniem nowych obrazów z Wallace'em i Gromitem, a także barankiem Shaunem, jednym z drugoplanowych bohaterów "Golenia owiec". Temu ostatniemu poświęcony był telewizyjny serial, a teraz wchodzący na nasze ekrany "Baranek Shaun", który promują globalni partnerzy, największe sieci TV: indonezyjska MNC, Seena dla Afryki Północnej, LDI w Izraelu, TFC w Japonii, TLC we Włoszech i Max Licensing na Tajwanie oraz w Hongkongu i MBC na Bliskim Wschodzie. Jeśli dodamy do tego, że w animacji tej powracają najlepsze cechy produkcji wytwórni Aarmanda: absurdalny humor, pieczołowicie wykonana animacja i wyraziści bohaterowie, wyda się oczywiste, że Shaun ma szansę na co najmniej tyle samo filmów, co Wallace i Gromit. I co najmniej tyle samo Oscarów.
BARANEK SHAUN | Wielka Brytania 2014 | reżyseria: Richard Starzack , Mark Burton (IV) | dystrybucja: Monolith Films | czas: 85 min
