Wytatuowany Dorociński i uzbrojony po zęby Grabowski. "Na granicy" dobre czy nie?

1 Z przyjemnością patrzy się więc na nią przez obiektyw nominowanego do Oscara za zdjęcia do "Idy" Łukasza Żala u debiutującego w pełnometrażowej fabule Wojciecha Kasperskiego. Twórcy postanowili wykorzystać Bieszczady gatunkowo – by opowiedzieć thriller z przemytnikami i przetrwaniem w tle.

2 Dwaj bracia wraz z ojcem, byłym pogranicznikiem, mają jakiś czas spędzić w strażnicy. Ewidentnym jest, że zmagają się z traumą związaną ze śmiercią matki. Młodszy chłopak, Tomek (Kuba Henriksen), jest bardziej nieśmiały, słucha we wszystkim ojca, Mateusza (Andrzej Chyra). Starszy, Janek (Bartosz Bielenia), buntuje się, bywa wręcz bezczelny.

3 Być może ta trójka by się wzajemnie zagryzła, gdyby przez drzwi ich schronienia nie wpadł dygocący z zimna, półprzytomny i zakrwawiony Konrad (Marcin Dorociński). Zanim intruz straci przytomność, zdoła wybełkotać "Zostawiłem ich w kanionie".

4 Napięcie narasta powoli, ale konsekwentnie. Atmosfera gęstnieje. Wiatr wieje coraz mocniej. Generator pada. A w starej jak świat (ok, z poprzedniego wieku) radiostacji słychać tylko skrzypienie. Wedle gatunkowego klucza, niby wiadomo co się dalej wydarzy, ale "Na granicy" wciąga. Do czasu...

5 Niestety, w pewnym momencie impet zdecydowanie słabnie. Bohaterowie zaczynają się zachowywać coraz bardziej niedorzecznie, a postać Konrada staje się (ze skutkiem ujemnym dla zaangażowania się w fabułę) o wiele ciekawsza niż jego ofiar. Gdzieś w scenariuszu zachwiały się proporcje. Przy tym właśnie punkcie "Na granicy" najbardziej kuleje, pozostawiając film w gronie seansów przyjemnych, ciekawych (te Bieszczady, polski thriller, Chyra i Dorociński, zdjęcia Żala), ale jeszcze nie tak dobrych, jakby mogły być. CZYTAJ WIĘCEJ >>>