Najbardziej skandalizujący film roku? "Życie Adeli" w kinach

1 W ocenie "Życia Adeli" nie warto sugerować się chwytami marketingowymi, które okazują się płytkie jak przydrożne bajoro. Uparte nazywanie filmu Kechiche'a "lesbijskim romansem" ma w sobie tyle samo sensu, co określanie "Ulissesa" powieścią o facecie spacerującym po Dublinie

2 W realizacji osławionych scen seksu między bohaterkami wykazuje się odwagą, ale i wyczuciem. Dzięki temu nigdy nie przekracza linii demarkacyjnej między wysublimowaną erotyką a tandetną pornografią. Kino dawno nie powiedziało już tak wiele za sprawą języka ciała i rzadko kiedy okazywało się równie skutecznym afrodyzjakiem

3 Złota Palma dla "Życia Adeli" spłaca dług zaciągnięty przez dotychczasowe, nadmiernie chwalone filmy reżysera. Tym razem Kechiche'a porzuca wreszcie prokuratorską zawziętość "Czarnej Wenus" i wydumaną eksperymentalność "Uniku". Za sprawą "Życia Adeli" reżyser awansował do ekstraklasy francuskiego kina psychologicznego

4 Nazwisko Kechiche'a można teraz wymieniać jednym tchem obok mistrzów w rodzaju Erica Rohmera czy Claude'a Sauteta. Tak jak wspomniani reżyserzy, twórca "Tajemnicy ziarna" zdaje się spoglądać na rzeczywistość przez szkło powiększające. Dzięki temu Kechiche w pozornie banalnej codzienności dostrzega przestrzeń dla filozoficznych refleksji i etycznych dylematów

5 Reżyser świadomie nie próbuje przedstawić tytułowej bohaterki jako charyzmatycznej indywidualności. Zamiast tego zachowuje się jakby przypadkiem wypatrzył ją w spacerującym po Paryżu tłumie. W podobnym podejściu da się dostrzec tę samą szlachetność, która przyświecała przed laty Francois Truffautowi w "Miłości Adeli H". Obu twórców łączy przekonanie, że życie każdego człowieka kryje w sobie tajemnicę i ma w sobie potencjał dla artystycznej inspiracji.

6 Jedną z najważniejszych cech filmu Kechiche'a wydaje się fascynacja procesem dojrzewania. Reżyser z zaciekawieniem przygląda się bohaterce definiującej kolejne aspekty swojej tożsamości. Drogowskazy na życiowej drodze Adeli pojawiają się także dzięki sztuce. W jednej z pierwszych scen filmu bohaterka prowadzi ze swym kolegą interesującą rozmowę na temat "Życia Marianny" Pierre'a de Marivaux. Kechiche z pełnym przekonaniem udowadnia, że rozwiązania wielu spośród dylematów młodej Paryżanki mogą kryć się w niesłusznie zapomnianej osiemnastowiecznej powieści

7 Bardzo ważne dla reżysera okazuje się także erotyczne przebudzenie bohaterki, które zostaje potraktowane jako zupełnie naturalny aspekt jej życia. Wątek odkrytego przez Adelę homoseksualizmu pozwala Kechiche’owi podryfować w ulubione przez siebie rejony kina społecznego. Piękna i złożona relacja bohaterki ze starszą partnerką powinna podrażnić sumienia dogmatyków, którzy w każdej odmienności chcieliby dostrzegać przejaw degeneracji

8 Jedna z najważniejszych scen w filmie przedstawia Adelę i jej dziewczynę w samym środku ulicznej manifestacji. Przedstawiciele kolorowego tłumu nie wykrzykują gniewnych haseł i agresywnych komunikatów. Pragną po prostu upomnieć się o prawo do życia po swojemu. "Życie Adeli" wydaje się podszyte cichym marzeniem o świecie, w którym podobne demonstracje nie będą już potrzebne

9 Akcja filmu Kechiche'a bardzo szybko powraca z paryskiej ulicy do mieszkania Adeli i Emmy. Reżyser sugeruje, że atmosfera ich związku staje się ciężka od wzajemnych oskarżeń, drobnych niesnasek i fundamentalnych nieporozumień

10 Twórca "Tajemnicy ziarna" nie ucieka się jednak do melodramatycznego efekciarstwa. Przeciwnie, udowadnia, że gwałtowne rozstanie stanowi element tego samego porządku, co namiętny romans

11 W swych ostatnich partiach film Kechiche'a odsłania kolejną warstwę znaczeniową: staje się poruszającą opowieścią o oswojeniu z uczuciową klęską. Sygnał do nieśmiałego optymizmu przynosi w tym kontekście pełny tytuł filmu – "Życie Adeli. Rozdział 1 i 2". Kechiche daje widzowi nadzieję, że bohaterka podniesie się po porażce, a jej biografia wzbogaci się w przyszłości o wiele frapujących epizodów