Washington i Wahlberg - "Agenci" jakich mało, ZDJĘCIA I RECENZJA

1 Siłą filmu jest właśnie pierwiastek kumplowski, obowiązkowo oparty na przejaskrawionych opozycjach, co prowadzi ku uciesze widza do częstych słownych przekomarzanek

2 Zarówno zwiastun, jak i polski tytuł filmu nonszalancko zdradzają jego główną woltę fabularną, choć, trzeba przyznać, nie taką znów niespodziewaną

3 Otóż Trench i Stigman, choć odgrywanie ról zakapiorów od narkotyków idzie im doskonale, to agenci pod przykrywką; jeden pracuje dla DEA, drugi dla marynarki, i oczywiście żaden nie jest świadomy tożsamości kolegi

4 Planowany skok na bank okaże się klapą, choć specyficznie pojmowaną, bowiem panowie zgarną więcej, niż planowali, lecz pieniądze nie należą do kokainowego bonza, którego chcą przyskrzynić, ale do... CIA

5 Trench nie ufa Stigmanowi, Stigman Trenchowi, więc na ekranie przez cały czas iskrzy, zaś humorystyczne wstawki i cały hołd kinu lat 80., jakim niewątpliwie są "Agenci", ogląda się wybornie mimo wręcz obrzydliwie wyeksploatowanych klisz, jakie złożyły się na scenariusz

6 Trochę tu Shane'a Blacka, a w finale nawet lekko trąci Samem Peckinpahem i niewątpliwie Baltasar Kormákur włożył w ten film całe swoje wielkie serce miłośnika amerykańskiego kina. Popełnia przy tym fanowski błąd zachłyśnięcia się konwencją i hołdowanie jej staje się celem samym w sobie, w dodatku nadrzędnym

7 Potencjał był jednak nieco większy – i nie chodzi o porównanie względem komiksowego oryginału, bo to i tak rzecz u nas praktycznie anonimowa – bowiem "Agenci" niejako na boku interesująco przemycają refleksję na temat przeżerającej wszystkie szczeble instytucji państwowych korupcji. Sam widok pieniędzy, myśl o nich, zapach działają jak narkotyk, a co najciekawsze, stos banknotów staje się fetyszem również i dla samego Kormákura, który filmuje go z nabożną czcią