Powstańcza porażka? "Sierpniowe niebo. 63 dni chwały" - pierwsze recenzje

14 września 2013, 08:20

">>Sierpniowe niebo. 63 dni chwały<< to film o szczątkowej fabule, sfotografowany na poziomie trójkowej szkolnej etiudy, rażący archaiczną formą i grafomanią dialogów" (Michał Zygmunt, Stopklatka) / Kino Świat

Fabularny debiut Ireneusza Dobrowolskiego powstawał bardzo długo – nawet jak na polskie warunki – bo pierwsze informacje o rychłej premierze pojawiały się już w 2009 roku. W końcu po licznych perypetiach trafia na ekrany, reklamowany jako "pierwszy od lat film o Powstaniu Warszawskim", co oczywiście prawdą nie jest - niedawno wszak w kinach gościł "Był sobie dzieciak" Leszka Wosiewicza. Akcja "Sierpniowego nieba" skupia się na miłości dwojga młodych powstańców i walkach, jakie obrońcy Warszawy toczyli z bestialskimi oddziałami Oskara Dirlewangera. Zwiastuny - a raczej promocyjne teledyski, w których raper Bilon sugeruje, że "jeśli nie kumasz, to weź się bujaj" - nie obiecują zbyt wiele. Oto fragmenty pierwszych, jeszcze nielicznych recenzji obrazu, który 13 września wszedł do kin.

1 "Najważniejsza pozostaje jednak jakość filmowej roboty. Poza kostiumami, lokacjami i charakteryzacją, pozostaje ona na poziomie trójkowej szkolnej etiudy. Musimy wymagać od twórców elementarnego szacunku do uczestników historycznych zdarzeń. Trzeba im wyjaśnić, że dedykowanie pamięci powstańców nieudolnego gniota nie jest wyrazem szacunku, a przeciwnie – niebywałego tupetu i buty. Jeśli jakością tego, co chcesz powiedzieć, obrażasz bohaterów – lepiej nie mów nic" (Michał Zygmunt, Stopklatka)

Krzysztof Kolberger w swojej ostatniej roli

Przemysław Grela

2 >>"Sierpniowe niebo. 63 dni chwały

Przemysław Grela

3 "Dobrowolski znalazł sposób na to, aby mówić o tragedii cywilów (wystarczy powiedzieć, że akcja filmu dzieje się w czasie rzezi Woli…) w sposób nie tylko poruszający, ale całkowicie niesprzeczny z >>tradycyjną powstańczą narracją

Przemysław Grela

4 "Film Ireneusza Dobrowolskiego robi wrażenie dosyć nieporadnego debiutu wrażliwego dwudziestolatka, który postanowił złożyć hołd walczącemu w Powstaniu przodkowi. Jest naiwny, niezbyt udany, ale jednak bije z niego emocjonalna szczerość i prawdziwa chęć upamiętnienia historii tych, o których młodsze pokolenia mogą już niewiele wiedzieć. Kiedy widz dowie się, że reżyser taki młody nie jest, a z jego filmografii wynika, że ma spore doświadczenie w realizacji filmów, może poczuć się urażony prezentowanymi na ekranie błahostkami" (Dorota Kostrzewa, filmweb24)