Kiedy wybierałem się na pokaz "Baby Bump" na ostatnim festiwalu w Gdyni, nie do końca wiedziałem, czego się spodziewać. Owszem, znałem świetne krótkie fabuły Kuby Czekaja, kibicuję temu młodemu reżyserowi od dawna, ale jak wiadomo, to nie zawsze przekłada się na sukces w pełnym metrażu. W przypadku Czekaja jego debiut porównałbym do torpedy. To są najwspanialsze momenty w życiu krytyka. "Narodziny talentu" – pomyślałem wtedy, w Gdyni. "Baby Bump" pokazywany w sekcji "Inne spojrzenie" jest tytułem tak niekonwencjonalnym i zadziwiającym, że oglądany na festiwalu polskiego kina, na którym poza nielicznymi wyjątkami dominują tytuły realizowane według stałej matrycy opowiadania, zadziałał, że tak powiem, z podwójnym zapłonem. Pamiętam doskonale tamten wieczór. Wciąż rozemocjonowany tym, co widziałem, wracałem późną nocą do hotelu. Na wysokości Centrum Filmowego natknąłem się przypadkowo na ekipę "Baby Bump": Kubę Czekaja i jego fenomenalnych aktorów, Agnieszkę Podsiadlik i Sebastiana Łacha. Stali z papierosami, bezpretensjonalni, lekko zawstydzeni. Powiedziałem im wtedy, że my, cyniczni recenzenci, tak naprawdę zawsze czekamy na tytuły, przy oglądaniu których pękają nam serduszka ze szczęścia. Czekamy na wielkie "bump". Bumb, baby, bump.
!['Baby Bump': Żeby zrobić w Polsce taki film trzeba mieć 'niezłe jaja' [WIDEO]](%3D%3D)
"Baby Bump" to kino o inicjacji i dojrzewaniu z ducha Todda Solondza i Harmony Korine'a. Nie ma w "Baby Bump" tego, co wypada albo nie. Co pasuje do obyczajowej normy, co zaś jest tej normy przekroczeniem. W "Baby Bump" udało się hardcore'owo wejść do głowy dzieciaka, w którym zaczynają buzować hormony. Mickey House (Kacper Olszewski) staje się porte-parole wszystkich małych, brzydkich, pryszczatych myszek mieszkających w perwersyjnych domkach. Ten czas nie jest łagodną kuracją odchudzającą, to bulgotanie tęczówek. Jeszcze dziecko, a już facet. Jeszcze kocha mamę miłością małego ludzika, a już podskórnie tęskni za innym rodzajem czułości. Fantazjowanie miesza się z realem, a muzyka dyskotekowa z religijnymi zaśpiewami i echem księżych pouczeń, że rączki trzeba trzymać jednak na kołderce, chociaż chciałyby powędrować zupełnie gdzie indziej.
Urzeka forma Czekajowego "bulgotu". Młody reżyser ucieka nie tylko od matrycy opowiadania o dojrzewaniu w sensie narracyjnym, ale również formalnym. Dostraja historię z fonią i z obrazem. Kakofonia ciała sprzęga się z muzyką niezdarnych gestów: bo "Baby Bump" jest filmem o okresie, w którym ciało wymyka się nam spod kontroli. Rozlewa się jak ciasto, pęcznieje, rozgrzewa lub stygnie. Meszek pod nosem, piersi, trądzik młodzieńczy, penis. Wszystko, co mniej więcej wydawało się uporządkowane i skatalogowane, nagle zaczyna dziwić i przerażać. W obrazie Czekaja udało się pokazać seksualizację świata dojrzewających chłopczyków i dziewczynek – o wiele radykalniejszą niż kiedykolwiek wcześniej za sprawą niemal nieograniczonej dostępności pornografii. Rodzice, sąsiedzi, spikerka i wuefista stają się obiektami seksualnymi. Za chwilę będą nimi także koleżanki i koledzy. Koniec świata grzecznych chłopców i dziewczynek to kwestia symbolicznego kwadransa. Mickey House rządzi.
Reklama
Baby Bump | Polska 2015 | reżyseria: Kuba Czekaj | dystrybucja: Balopolis | czas: 91 min | w kinach od 3 czerwca